شبکه مجازی تکنسینهای اورژانس115 یزد

صابر آقایی-دانشجوی کارشناسی فوریت های پزشکی

بارها و بارها شده است که از شما پرسیده اند شغلتان چیست؟ یقینا شما هم با کمال افتخار گفته اید: اورژانس115. اما اگر کمی دقت کرده باشید حتما متوجه شده اید که بلافاصله با شنیدن اورژانس برای مخاطب شما یک حالت تامل ایجاد می شود و سریعا می پرسد: کارتان استرس ندارد؟ با خون و زخم چگونه دست و پنجه نرم می کنید؟ از لحاظ روحی تحت فشار نیستید؟ تاحالا با آمبولانس که تند می رفتید تصادف کرده اید؟ راستی همیشه باید آماده باش باشید پس چطور با این دلهره به خواب می روید؟ اصلا راست می گویند اورژانس دیر می رسد...؟!
کلی از این قبیل سوالها را که جواب می دهید آنوقت می گوید: بابا شما دیگه چه کار سختی دارید!
اولا از همین جا می گویم نه عزیز کار ما نه سخت است و نه برایمان چندش آور است چرا که پشتوانه ای بنام بیمه آخرت داریم، چیزی به اسم باقیات الصالحات داریم. بله جانم به ما آموخته اند: نیت که خدایی شد، برکت دنیوی که هیچ برای آخرت هم سعادتمان تضمین است. با روح و جان به این اصل معتقدیم چرا که اگر غیر از این بود لحظه ای خواب شبانه مان را با کرور کرور ارز و ریال معامله نمی کردیم. با وجدان به خدمت پرداخته ایم نه معامله برای بهشتی برین و البته که برای عبودیت حضرت دوست برای وصال یار و برای عشق حضرت معشوق.
ثانیا نمی دانم مسئولین ما (با کمال احترام) می دانند این موضوع را یا نه. اینکه کارمان سخت است یا نه، تصمیم با قوه ی عاقله خودشان است! ما هم می دانیم 115 برای این مملکت درآمدزا نیست و هر آنچه که برسرمان و بر سرشان می آید به همین بهانه است. از تخصیص اعتبار برای ساخت دبلیو-سی در پایگاه! تا ساخت پایگاهی که زمینش هم خدا بوسیله خیرین رسانده است!، از دستگاه شوک که اهمیتش در115 برکسی پوشیده نیست تا... دیگر اضافاتی به اسم کارانه و حق غذای واقعی و کاهش ساعت کاری و اینها را نمی گویم چراکه خوف دارم برای اجرای تمام و کمالش تصمیم بگیرند 4.5 درصد دیگر از مردم را به انصراف از یارانه مجبور کنند- ببخشید بهتر است بگویم فرهنگ سازی!- آنوقت داغ و نفرین این مردم بیفتد برجانمان!
شنیدم مدبرانه! از طرف دولت محبوب برای پرستاران برنامه هایی از قبیل افزایش 40 درصدی حقوق درنظر گرفته اند.اما وقتی خوش و بشی غیر رسمی با عوامل حسابدان مربوطه داشتم گفتند آره احتمالا بزودی افزایش حقوق تحقق پیدا کند اما.... گفتم اما چی؟ پاسخ داد: اورژانسی ها شامل پرستاران نمی شوند!
شاید باور نکنید اما اگر نبود پشتوانه ای که پیش تر  گفتم، شخصا تصمیماتی مغایر با رویه کنونی برای زندگی و شغلم درنظر می گرفتم. بدین منوال پاسخ های زیادی را برای پرسشهای ذهنم که قبل از استخدام داشتم دریافت کردم، اینکه چرا نیروی کار همچنان کم است! (فکر نکنید متقاضی کم است!) اینکه چرا درصدی از اورژانسی ها تغییر شغل داده اند(احتمالا بخاطر مشکل پخت غذا یا گرم کردن غذا در شیفت بوده!)، اینکه پدران اورژانس(مسئولین محترم، مدظله العالی دامت برکاتهم ایدلله زیده توفیقهم) فریادشان به جایی نمی رسد، اینکه...
آن بنده خدایی هم که برای اولین بار از سختی کار داد زد و تبصره هایی از قبیل بازنشستگی20 ساله و کاهش ساعت کار موظفی زد، انگار به ذائقه برخی ها خوش نیامد و باتوجه به اینکه سرمایه ها و منافع کشوری و لشکری را به خطر انداخته بود سریعا وی را برکنار نمودند! (ای مرد شجاع هرجا که هستی روحت شاد)
حکایت سیستم اورژانس ما همان حکایت شترمرغ معروف است. همان کسی که می گفت  با داشتن شترمرغ هم شتر دارم و هم مرغ، پای برخی احوالات پر دردسر آن زبان بسته که می شد می گفت من نه شتر دارم و نه مرغ!  بله جانم وقتی نوبت به بیلان کاری و گزارشات مردمی می شود، ارگانهایی همچون هلال احمر شبکه های ملی رسانه ما را برای ارائه گزارشات خود قبضه می کنند اما نوبت به ناسزاهای مردمی که می رسد آنوقت است که مبادا یک آمبولانس سرعتش از موتوجت کمتر شود...!!
همان شتری که بایست با جثه و هیکل خوش قد و قامت خود تصمیم گیر اصلی مواقع حساس و سریع العمل درمانی و حتی آماده بحرانها و مسائل غیردرمانی باشد، و همان مرغی که بایست تخمهایش از طلا باشد تا مبادا بگویند دیر رسیده است، وقتی حرف از نیاز به رسیدگی می شود، آنوقت مرغشان تخمهایش زرده طلایی نیست و شترشان هم بی دمبه است! فقط و فقط به جرم اینکه خدمتش رایگان است!!
حکایت همچنان باقیست...